قالی و قالیچه در کشورهای مغرب زمین یکی از مظاهر شهر نشینی جدید است صرفنظر از موارد نادر ، فرش تا قرن هفدهم میلادی در اروپا ناشناخته بود ، حتی تالارهای پذیرائی قرن هیجدهم انگلستان چنین قالیهائی به خود ندیده بود .
از اوایل قرن نوزدهم که کارگاهای بافندگی ماشینی شد ، قالی و قالیچه برای فقیر و غنی بصورت یکی از لوازم خانه مورد توجه قرارگرفت . و این در حالی است که در کشور ایران مدت چندین قرن قالی مورد استفاده عموم بوده است و بدین لحاظ قدمت نامحدود قالی ایران ، بی اینکه ثابت شده باشد ، پذیرفته شده است . سوابق تاریخی ما را به سوی این مطلب که قالی از تمدن قدیمی تر مصر یا نینوا یا بابل اقتباس شده و یا در عهد هخامنشیان مورد استفاده بوده است ، سوق نمی دهد و مرجع های مشهور و مورد اشاره گزنفون مورخ یونانی نیز چندان قانع کننده نیست در کتاب(( آناباسیس )) وی به یک قالی اشاره می کند که ارزش آن ده مینائه ( واحد پول یونان ) بوده است . گزنفون نوشته است که در دوره هخامنشیان شهرکهن ساردیس به قالیهای خود فخر می کرده است و در جای دیگر در کتاب (( سیرت کورش )) می نویسد که ایرانیان برای آنکه بسترشان نرم باشد قالیچه ، زیر بسترشان پهن می کردند و این مطلب کاملاً قابل پذیرش است که زمستانهای ایران سرد است بطوریکه چادرنشینان و عشایر یک نوع فرش برای پوشاندن کف چادرهای خود تهیه می کنند .
ایرانیان ذاتاً صنعتگرانی ماهر و دارای ذوق و استعدادهای هنری هستند . چنین مردمانی قانع نخواهند بود که مثل اسکیموها و یا سرخ پوستان مدت درازی کف چادرهای خود را با پوست حیوانات درنده بپوشانند در نتیجه ناگزیر بودند ، چیزی تهیه کنند که علاوه بر تنوع و زیبائی و رنگ آمیزی نیازهای گوناگون آنها را نیز بهتر مرتفع کند . و جلوه بهتری نیز داشته باشد .
